ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΚΤΕΟ

Ο νόμος για την υγραεριοκίνηση στην Ελλάδα προβλέπει τα πιο σημαντικά θέματα που μπορεί να απασχολήσουν τόσο τους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων, όσο και το ευρύτερο κοινό, σε σχέση με το υγραέριο κίνησης LPG.
Η υγραεριοκίνηση στην Ελλάδα επιτρέπεται από το 1999, με το νόμο 2773/99 που επιτρέπει την κίνηση όλων των οχημάτων (ΙΧ, ΔΧ, δημοσίων μέσων μεταφοράς και ταξί) με υγραέριο LPG.
Οι όροι κάτω από τους οποίους επιτρέπεται η υγραεριοκίνηση, αλλά και οι τεχνικές προδιαγραφές των οχημάτων ορίζονται από υπουργική απόφαση που υπογράφηκε την 29η Μαρτίου 2000.
Τόσο ο νόμος 2773/99 αλλά και η υπουργική απόφαση 1886/698 του 2000, δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην ασφάλεια.

Σύμφωνα με το άρθρο 45  του Ν.2773/99(Φ.Ε.Κ. Α’286/22.12.1999) και την Υ.Α.18586/698/29.3.2000 επιτρέπεται στην Ελλάδα η υγραεριοκίνηση όλων ανεξαιρέτως των οχημάτων. Όλα τα εξαρτήματα που θα χρησιμοποιηθούν πρέπει να πληρούν τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και να διαθέτουν τα αντίστοιχα πιστοποιητικά. Το συνεργείο στο οποίο θα γίνει η διασκευή πρέπει να είναι αμιγώς συνεργείο συντήρησης και επισκευής και τοποθέτησης συσκευών αερίου στα οχήματα.
Η εργασία πρέπει να γίνεται από μηχανικό που έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του Ν.1575/1985 με ειδικότητα τεχνίτη συστημάτων υγραερίου. Μετά την εγκατάσταση του συστήματος του υγραερίου ο μηχανικός υποχρεούται να παραδώσει στον κάτοχο του αυτοκινήτου αντίγραφο υπεύθυνης δήλωσης του Ν.1599/1986, με την οποία ενημερώνει το Κ.Τ.Ε.Ο. πως η διασκευή έγινε σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών. Στη συνέχεια, το αυτοκίνητο περνάει από τεχνικό έλεγχο σε Κ.Τ.Ε.Ο. και αν διαπιστωθεί πως η εργασία έγινε πράγματι με βάση τους κανόνες του Υπουργείου, στη Διεύθυνση Μεταφορών της Νομαρχίας, που είναι αρμόδια για τις άδειες κυκλοφορίας αυτοκινήτων συμπληρώνεται στην άδεια κυκλοφορίας η χρήση υγραερίου ως καυσίμου κίνησης.

Νομοθεσία για την ασφάλεια στην υγραεριοκίνηση
Οι συσκευές και οι δεξαμενές υγραερίου που εγκαθίστανται πρέπει να έχουν περάσει όλα τα προβλεπόμενα τεστ ασφαλείας της Ευρωπαϊκής ένωσης, ακόμα και για την περίπτωση ατυχήματος και τρακαρίσματος.
Οι δεξαμενές υγραερίου αντικαθίστανται βάσει νόμου υποχρεωτικά μετά την πάροδο μιας δεκαετίας από την ημερομηνία κατασκευής τους, και απαγορεύεται η χρησιμοποίηση των ίδιων εκ νέου. Επιπλέον, τα οχήματα που έχουν κάνει μετατροπές για υγραεριοκίνηση πρέπει να αντικαθιστούν τα εξαρτήματα τους μετά την παρέλευση μιας πενταετίας.
Τα κυκλώματα μεταφοράς του υγραερίου καυσίμου LPG από τις δεξαμενές προς τη συσκευή καύσης είναι στεγανά και δεν διέρχονται από την καμπίνα των επιβατών, για λόγους ασφαλείας.
Θεωρείται βέβαια αυτονόητο ότι οι οδηγοί που επιθυμούν τη μετατροπή των οχημάτων τους σε οχήματα για υγραεριοκίνηση θα πρέπει να απευθύνονται σε εξουσιοδοτημένα συνεργεία τα οποία συμμορφώνονται προς τις διατάξεις της εγχώριας και Ευρωπαικής νομοθεσίας και να ζητούν όλα τα πιστοποιητικά ασφαλείας που συνοδεύουν τα εξαρτήματα έτσι ώστε να είναι βέβαιοι για την ασφάλεια τους.

Νομοθεσία για την μετατροπή σε υγραεριοκίνηση
Σύμφωνα με το άρθρο 45 του νόμου για υγραεριοκίνηση προβλέπεται ότι τα εξαρτήματα και οι συσκευές για τη μετατροπή σε υγραεριοκίνηση εγκαθίστανται από εγκεκριμένα συνεργεία για υγραεριοκίνηση και μηχανικούς αυτοκινήτων με ειδική εκπαίδευση και άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του Ν.1575/1985 με ειδικότητα τεχνίτη συστημάτων υγραερίου.
Το συνεργείο που κάνει την μετατροπή ενός αυτοκινήτου για υγραεριοκίνηση παραδίδει στον κάτοχο του οχήματος μια δήλωση του Ν 1599/1985 (τη λεγόμενη δήλωση του νόμου 105) μετά την εγκατάσταση του συστήματος LPG.
Η δήλωση αυτή απευθύνεται προς το ΚΤΕΟ, και σ” αυτήν δηλώνεται, ότι όλες οι μετατροπές έγιναν με βάση τις προυποθέσεις που θέτει ο Νόμος, καθώς και οι επιμέρους αναφορές του Υπουργείου Μεταφορών. Η δήλωση αυτή υποβάλλεται στο ΚΤΕΟ μαζί με τα πιστοποιητικά των δεξαμενών και εξαρτημάτων.
Έπειτα, το αυτοκίνητο με υγραεριοκίνηση περνά από τεχνικό έλεγχο στο ΚΤΕΟ, για να επιβεβαιωθεί ότι όλες οι μετατροπές έχουν γίνει βάσει των προβλεπόμενων κανονισμών.
Στη συνέχεια, ο ιδιοκτήτης του οχήματος, θα πρέπει να πάει στην αρμόδια Νομαρχία και ειδικότερα στη Διεύθυνση Μεταφορών της Νομαρχίας που εκδίδει τις άδειες κυκλοφορίας, έτσι ώστε να συμπληρωθεί στην άδεια κυκλοφορίας ο τύπος του καυσίμου «αμόλυβδη βενζίνη – υγραέριο».
Ο τεχνικός έλεγχος των αυτοκινήτων γίνεται σε δημόσια και ιδιωτικά ΚΤΕΟ που έχουν φυσικά τη σχετική άδεια από το Υπουργείο Μεταφορών.